رسپتور کیموکین و کاهش مقدار هموگلوبین A1C

آنتاگونیست گیرنده ی کیموکین سبب کاهش معنی دار هموگلوبین A1C بعد از 4 هفته درمان نسبت به گروه کنترل می شود . این آنتاگونیست درتعداد بیشتری از افراد سبب کاهش هموگلوبین A1Cمی شود. این تحقیقات در مرحله ی دوم مطالعات در بیش از 159 بیمارمبتلا به دیابت نوع 2 که داروی متفورمین مصرف می کردند در چندین کشور انجام شده است.

این آنتاگونیست که CCX140-B نام دارد توسط کمپانی کیموسنتریکس ساخته شده است و با مسدود کردن نفوذ وغیر فعال نمودن مونوسیت ها / ماکروفاژهای خاص و سایر سلولهای حامل رسپتور کیموکین 2 (که به هنگام التهاب فعال می شوند) عمل خود را انجام می دهد.

التهاب سبب ایجاد مقاومت به انسولین و بروز دیابت نوع 2 می شود.

به گفته ی دکتر Hanefeld : این عامل طوری طراحی شده است که به صورت یک درمان انتخابی بدون تاثیر گذاری بر سایر اعمال سیستم ایمنی فعالیت می کند. افراد شرکت کننده ی در این تحقیق حداقل به مدت 8 هفته تحت درمان با متفورمین بودند. میانگین سنی این افراد 59 سال و 64 درصد آنها مرد بوده و دارای میانگین نمایه ی توده ی بدنی 32 کیلوگرم بر متر مربع بودند. متوسط مدت زمان ابتلا به دیابت در این افراد 8/5 سال بود.

در شروع مطالعه ، میانگین مقدار هموگلوبین A1C آنها 5/7 درصد و میانگین مقدار قند خون ناشتای این بیماران 170 میلیگرم در دسی لیتر گزارش شده بود. افراد شرکت کننده بصورت تصادفی جهت دریافت 5 میلی گرم در روز CCX140-B و ده میلی گرم در روز CCX140-B یا دارونما و یا 30 میلی گرم در روز Pioglitazone به عنوان یک مقایسه کننده ی فعال انتخاب شدند.

کاهش میزان هموگلوبین A1C نسبت به مقدار اولیه بعد از 4 هفته درمان برای افرادی که دارونما دریافت می کردند و گروه 5 میلی گرم در روز CCX140-B به میزان 9% در صد گزارش شد. در حالی که در گروه ده میلی گرم در روز CCX140-B این کاهش به میزان 23/0 درصد و در گروه Pioglitazone این مقدار 13/0 درصد کاهش نشان می داد. تفاوت این مقادیر در مقایسه با دارونما برای داروی CCX140-B با دوز ده میلی گرم در روز معنی دار (p=.045)  و قابل توجه بود اما برای پیوگلیتازون معنی دار نبود. درصد بیمارانی که مقدار هموگلوبین A1C آنها نسبت به مقدار اولیه بعد از 4 هفته درمان کاهش نشان می دهد در گروه دارونما 58 درصد، در گروه 5 میلی گرم CCX140-B، 51 درصد و در گروه ده میلی گرم CCX140-B، 82 درصد و در گروه پیوگلیتازون، 77درصد گزارش شد. مجدداً با بررسی تفاوت ها نسبت به گروه کنترل برای گروه ده میلی گرم CCX140-B این تفاوت معنی دار بود اما برای گروه 5 میلی گرم CCX140-B و پیوگلیتازون این تفاوت معنی دار نبود.

همچنین درمان با CCX140-B بعد از چهار هفته سبب کاهش گلوکز ناشتا  می شود این کاهش وابسته به دوز است.

هیچگونه نگرانی در مورد ایمنی مصرف این دارو از نظر آزمایشگاه خون شناسی ، شیمی و بر اساس آزمایشات ادرار مشاهده نشد. در مقابل با آنچه در مورد سایر آگونیست های CCR2 درمطالعا ت حیوانی مشاهده شده بود هیچ تغییر چشمگیری در مقدار MCP-1 پلاسما یا تعداد مونوسیت های خون با مصرف داروی CCX140-B مشاهده نگردید.

همچنین هیچ تغییر قابل توجهی در وزن بدن و یا هر گونه عارضه ی hemodilution ویا ادم محیطی یا اثر بر مقدار کلسترول HDL یا LDL مشاهده نشد.

به گفته ی دکتر Hanefeld : مقدار اندکی کاهش تری گلیسرید ها با مصرف پیوگلیتاوزن مشاهده گردید اما با مصرف CCX140-B مشاهده نگردید.

در مطالعه ی جداگانه ای که بروی جوندگان انجام شد، استفاده از CCX140-B سبب بهبود قابل توجهی در پارامترهای متابولیسمی و کلیوی از جمله افزایش قند خون ، حساسیت به انسولین ، مقدار آدیپونکتین سرمی، دفع قند و آلبومین در ادرار و مارکرهای سرمی عملکرد کلیه ها (کراتین و BUN ) ، مشاهده می شود. بهبود پارامترهای متابولیکی به دلیل کاهش قابل توجه تعداد ماکروفاژها دربافت چربی است.

فاز دو مطالعات بالینی CCX140-B برای درمان نفروپاتی دیابتی توسط Chemocentryx به زودی آغاز می شود.

منبع: www. internalmediceinenews.com